एक अपूर्ण पसायदान

प्रेमाला उपमा नाही...
उपम्यातल्या खवट दाण्यासारखा एखादा दिवस येतो...
सगळ्याच उपमा बिघडतात...

दगडाची भिंत चालवता येते,
पण दगडी ह्रदय पाझरत नाही...
रेडाही वेद वदतो,
पण ते तीन शब्द काहींना हंबरताच येत नाही...

आपण अज्ञानेश्वर बनतो...
शिळेचं दार लावून घेतो...
आठवणींची मुळं उगवतात...
गळ्याचा विळखा घेतात...

पुढे कुणीतरी ही मुळं सोडवायचा प्रयत्न करतं...
त्या समाधीचे गोडवे गायले जातात...
पण ह्या समाधीला छळतेच
- अपूर्ण पसायदानाची अपूर्ण भैरवी...
आणि काळोखातला शुकशुकाट.