"बोले तैसा चाले" ह्या विषयावर पु.ल. शाळेतल्या वक्तृत्वस्पर्धेत म्हणाले, "माझा ह्या उक्तीवर मुळीच विश्वास नाही, कारण 'बोले तैसा चाले' असा माणूस फक्त दारूडाच असतो." पु.लं. चे पाय पाळण्यात दिसले, पण माझे पाय दिसायला वयाचं २३वं वर्ष उजाडावं लागलं.
त्याचं काय आहे, दारूचा आणि माझा संबंध कायदेशीर वय उजाडल्यानंतरच आला. आणि मी तो निर्भीड प्रेमिकांसारखा कुणापासूनही लपवला नाही. तसा मला ह्या 'संकल्पनेचा' अत्यंत तिटकारा होता. 'मी कमावता झाल्यावरही दारूला socialisation शिवाय कुठल्याही उद्देशाने शिवणार नाही', हा माझा संकल्प अर्धा मोडला. Post graduation च्या पहिल्या वर्षी 'चवीच्या कुतुहलाने' विवेकावर मात केली, आणि socialisation साठीच का असेना, पण कमावता व्हायच्या आधीच बीअर चा पहिला घोट घशाखाली 'वतला'.
साहजिक आहे, पहिली चव भयंकर कडूजहर होती. पण माझ्या हातात 'तसलं काही' बघून तमाम जनता चरकली. आमची कॉलेजमधली (तेव्हांची) एकूण प्रतिमा पाहता हा 'लतादीदींच्या तोंडात धुमसता चिरूट' किंवा 'मजरूहजींनी बंबैय्या पद्यावली रचण्यासारखा' अशक्य कोटीतला प्रकार होता. चव 'घो. च्या मू.' सारखी लागली (नुसती एक उपमा हो! मी 'ते' चाखलं नाही. जिज्ञासूंनी उगाच खोलात शिरू नये).
आईला तडक SMS केला, "Hi mom!! Had the first drink of my life. EVERYONE got a rude shock. You too... kindly 'beer' with." आईचा दुसर्‍या दिवशी 'धन्य-धन्य' फोन आला... "शाब्बास! जग सुधरलं... तुम्हीही सुधरा!!"
पण आईची मी निराशा केली. ह्या बाबतीत मी 'सुधरलो' नाही. बीअर ची सवय होईपर्यंत तिच्याशीच चिकाटीने लढलो! साधारणत: मित्र 'वरच्या यत्तेत' जातात असा अनुभव आहे. बीअर सारखं 'बाळबोध' पेय पीत राहिलो म्हणून मित्रांची थट्टा सहन केली, तर दारूला शिवलो म्हणून 'स्वच्छ' मित्रांच्या नजरेतून उतरलो.
मात्र मुंबईत जेंव्हा 'आज तक' मध्ये summers साठी चिकटलो, तेव्हा फ़िल्मी पार्ट्या कवर करताना दारूला स्पर्श करायचा नाही हा दंडक पाळला. [पार्टी जरी असली तरी आपण 'ड्यूटी'वर 'दारू खावन (ती पन फुकटची दारू) काम करायाचा नाय' इतका विवेक शाबूत आहे!! :)]
असो. मात्र मुंबईतल्या सुट्टीतच काय घडू शकतं ह्याची चुणूक दिसली. आम्ही तीन मित्र जेवायला गेलो. एकाने बीअर मागवली. स्टँडवरची एक सायकल पडली की सगळ्याच पडतात तसे आम्ही सगळेच 'चल होऊन जाऊ दे' झालो.
आयुष्यात पहिल्यांदा अख्खी बाटली रिचवली. "पण आपल्याला अजून चढली नाहीए! आपण शुद्धीत आहोत" ह्या भावनेनेच विजयाचा इतका आनंद झाला, की हसता हसता डोकं प्रमाणाबाहेर कलंडू लागल्याचं कळलं नाही. हे 'ते' कलंडणं नाही, हे ताडून पहायला मित्रांना 'कॅटवॉक' करून दाखवला. 'मला काही झालं नाहीए ना रे?' च्या उत्तरादाखल फक्त 'ख' आणि 'फ' च्या बाराखडीतले आवाज ऐकू आले. मग घडलं ते असं...
"योगेश, Are you sure, तुला ह्या अवस्थेत घरी जायचंय?"
"हो रे दादा!! आता १:०० वाजतोय. घरी पोचायला दोन वाजतील. घरी फक्त दोन जण आहेत. आजी आणि मी. सगळ्यात धाकटा मी आणि सगळ्यात मोठी आजी. आणि ती झोपलीय!! तिला डिस्टर्ब करावं लागणार नाही."
"....." (सांगणे न लगे) :)
आयुष्यात दुसरा असा योग आला एका प्रवासावर. आता हे हलाहल पचवून 'भोळा सांब' बनून रहायची सवय होऊ घातली होती. झोक जाणं फक्त मला जाणवण्याइतपत 'प्रगल्भ' झालं होतं. रात्री चालकाशेजारच्या माणसाने झोपू नये असा etiquette असल्याने माझ्याइतका 'योग्य'-टक्क जागा उमेदवार दुसरा नव्हता. मी तोंड मिटून ठेवल्याने कुठलीही 'दर्पोक्ती' व्हायचा प्रश्न नव्हता. सीटमध्ये बसल्याबसल्या 'चक्कर' खात मी समोरचा रस्ता पहायचा प्रयत्न करत होतो. गरगरते डोळे आणि सैल झालेले हातपाय ह्यांनी मी नॉर्मल सहप्रवाशाचं सोंग वठवायचा पुरेपूर प्रयत्न करत होतो, पण फार वेळ ते सोंग टिकलं नाही. अशीच एक भोवळ, एक वळण आणि समोरून येणारा ट्र्क ह्यांचा 'सुरेख योग' जमून आला. तसल्या स्थितीतही जाणवलं की आज गाडीचं स्टीअरिंग माझ्या हातात असतं, तर आजच्या झोपेतून मला जाग आली असती का?
त्यामुळे 'अंगूरी' माझ्या आयुष्यात अप्सरा बनून आली असली, तरी तिच्या आडची शूर्पणखा मी ओळखून आहे. बस्स, आता हिच्यापायी आयुष्यात रामायण घडू नको दे म्हणजे मिळवली!
विनोद पुरे झाला... पण एक पेय एकच घोट बनून येतं, आणि घर आणि आयुष्याचाच घोट घेतं. आपण त्याला इतक्या हसतमुखाने सामोरे जातो ही आपल्याच दुर्दैवाची गोष्ट आहे. व्यसनं करायचीएत? लाख करा... मग घर उभारून, माणसं घरात आणून घर कशाला बर्बाद करता? ती माणसं तुमच्या आयुष्यात आली नसती तर त्यांचं काही नुकसान झालं नसतं! 'दु:ख बुडवायला दारू' हे खरंच जर कारण असतं, तर जगात अन्नापेक्षाही दारूचं उत्पन्न जास्त असायला हवं होतं. प्रत्येक वडलांच्या कपाटात एक बाटली, प्रत्येक आईच्या पर्समध्ये एक क्वार्टर असायला हवा होता.
"जाऊ दे रे... फुल्लटू टाईट आहे आज. उतरली की पुढचं लिहीन. फुकट फालतू senti मारतोय..."
:O
-योगेश
damle.yogesh@gmail.com
त्याचं काय आहे, दारूचा आणि माझा संबंध कायदेशीर वय उजाडल्यानंतरच आला. आणि मी तो निर्भीड प्रेमिकांसारखा कुणापासूनही लपवला नाही. तसा मला ह्या 'संकल्पनेचा' अत्यंत तिटकारा होता. 'मी कमावता झाल्यावरही दारूला socialisation शिवाय कुठल्याही उद्देशाने शिवणार नाही', हा माझा संकल्प अर्धा मोडला. Post graduation च्या पहिल्या वर्षी 'चवीच्या कुतुहलाने' विवेकावर मात केली, आणि socialisation साठीच का असेना, पण कमावता व्हायच्या आधीच बीअर चा पहिला घोट घशाखाली 'वतला'.
साहजिक आहे, पहिली चव भयंकर कडूजहर होती. पण माझ्या हातात 'तसलं काही' बघून तमाम जनता चरकली. आमची कॉलेजमधली (तेव्हांची) एकूण प्रतिमा पाहता हा 'लतादीदींच्या तोंडात धुमसता चिरूट' किंवा 'मजरूहजींनी बंबैय्या पद्यावली रचण्यासारखा' अशक्य कोटीतला प्रकार होता. चव 'घो. च्या मू.' सारखी लागली (नुसती एक उपमा हो! मी 'ते' चाखलं नाही. जिज्ञासूंनी उगाच खोलात शिरू नये).
आईला तडक SMS केला, "Hi mom!! Had the first drink of my life. EVERYONE got a rude shock. You too... kindly 'beer' with." आईचा दुसर्‍या दिवशी 'धन्य-धन्य' फोन आला... "शाब्बास! जग सुधरलं... तुम्हीही सुधरा!!"
पण आईची मी निराशा केली. ह्या बाबतीत मी 'सुधरलो' नाही. बीअर ची सवय होईपर्यंत तिच्याशीच चिकाटीने लढलो! साधारणत: मित्र 'वरच्या यत्तेत' जातात असा अनुभव आहे. बीअर सारखं 'बाळबोध' पेय पीत राहिलो म्हणून मित्रांची थट्टा सहन केली, तर दारूला शिवलो म्हणून 'स्वच्छ' मित्रांच्या नजरेतून उतरलो.
मात्र मुंबईत जेंव्हा 'आज तक' मध्ये summers साठी चिकटलो, तेव्हा फ़िल्मी पार्ट्या कवर करताना दारूला स्पर्श करायचा नाही हा दंडक पाळला. [पार्टी जरी असली तरी आपण 'ड्यूटी'वर 'दारू खावन (ती पन फुकटची दारू) काम करायाचा नाय' इतका विवेक शाबूत आहे!! :)]
असो. मात्र मुंबईतल्या सुट्टीतच काय घडू शकतं ह्याची चुणूक दिसली. आम्ही तीन मित्र जेवायला गेलो. एकाने बीअर मागवली. स्टँडवरची एक सायकल पडली की सगळ्याच पडतात तसे आम्ही सगळेच 'चल होऊन जाऊ दे' झालो.
आयुष्यात पहिल्यांदा अख्खी बाटली रिचवली. "पण आपल्याला अजून चढली नाहीए! आपण शुद्धीत आहोत" ह्या भावनेनेच विजयाचा इतका आनंद झाला, की हसता हसता डोकं प्रमाणाबाहेर कलंडू लागल्याचं कळलं नाही. हे 'ते' कलंडणं नाही, हे ताडून पहायला मित्रांना 'कॅटवॉक' करून दाखवला. 'मला काही झालं नाहीए ना रे?' च्या उत्तरादाखल फक्त 'ख' आणि 'फ' च्या बाराखडीतले आवाज ऐकू आले. मग घडलं ते असं...
"योगेश, Are you sure, तुला ह्या अवस्थेत घरी जायचंय?"
"हो रे दादा!! आता १:०० वाजतोय. घरी पोचायला दोन वाजतील. घरी फक्त दोन जण आहेत. आजी आणि मी. सगळ्यात धाकटा मी आणि सगळ्यात मोठी आजी. आणि ती झोपलीय!! तिला डिस्टर्ब करावं लागणार नाही."
"....." (सांगणे न लगे) :)
आयुष्यात दुसरा असा योग आला एका प्रवासावर. आता हे हलाहल पचवून 'भोळा सांब' बनून रहायची सवय होऊ घातली होती. झोक जाणं फक्त मला जाणवण्याइतपत 'प्रगल्भ' झालं होतं. रात्री चालकाशेजारच्या माणसाने झोपू नये असा etiquette असल्याने माझ्याइतका 'योग्य'-टक्क जागा उमेदवार दुसरा नव्हता. मी तोंड मिटून ठेवल्याने कुठलीही 'दर्पोक्ती' व्हायचा प्रश्न नव्हता. सीटमध्ये बसल्याबसल्या 'चक्कर' खात मी समोरचा रस्ता पहायचा प्रयत्न करत होतो. गरगरते डोळे आणि सैल झालेले हातपाय ह्यांनी मी नॉर्मल सहप्रवाशाचं सोंग वठवायचा पुरेपूर प्रयत्न करत होतो, पण फार वेळ ते सोंग टिकलं नाही. अशीच एक भोवळ, एक वळण आणि समोरून येणारा ट्र्क ह्यांचा 'सुरेख योग' जमून आला. तसल्या स्थितीतही जाणवलं की आज गाडीचं स्टीअरिंग माझ्या हातात असतं, तर आजच्या झोपेतून मला जाग आली असती का?
त्यामुळे 'अंगूरी' माझ्या आयुष्यात अप्सरा बनून आली असली, तरी तिच्या आडची शूर्पणखा मी ओळखून आहे. बस्स, आता हिच्यापायी आयुष्यात रामायण घडू नको दे म्हणजे मिळवली!
विनोद पुरे झाला... पण एक पेय एकच घोट बनून येतं, आणि घर आणि आयुष्याचाच घोट घेतं. आपण त्याला इतक्या हसतमुखाने सामोरे जातो ही आपल्याच दुर्दैवाची गोष्ट आहे. व्यसनं करायचीएत? लाख करा... मग घर उभारून, माणसं घरात आणून घर कशाला बर्बाद करता? ती माणसं तुमच्या आयुष्यात आली नसती तर त्यांचं काही नुकसान झालं नसतं! 'दु:ख बुडवायला दारू' हे खरंच जर कारण असतं, तर जगात अन्नापेक्षाही दारूचं उत्पन्न जास्त असायला हवं होतं. प्रत्येक वडलांच्या कपाटात एक बाटली, प्रत्येक आईच्या पर्समध्ये एक क्वार्टर असायला हवा होता.
"जाऊ दे रे... फुल्लटू टाईट आहे आज. उतरली की पुढचं लिहीन. फुकट फालतू senti मारतोय..."
:O
-योगेश
damle.yogesh@gmail.com
